Η αυλή

Μια πικρή σάτιρα ενός εφιαλτικού μέλλοντος που δυστυχώς μοιάζει με το παρόν μας.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία, φωτισμοί, πρόγραμμα, αφίσα: Βασίλης Λουκάς
Κατασκευή — στήσιμο σκηνικών: Γιώργος Μαζωνάκης, Λευτέρης Κουτούφαρης, Βασίλης Λουκάς
Υποβολείο, καλλιτεχνικές κατασκευές,  έλεγχος φώτων — μoυσικής, μακιγιάζ: Δήμητρα Δάμαλου
Μουσική: Κώστας Καλοκαιρινός

Παίζουν

Pepe: Γιώργος Μαζωνάκης
Thano: Λευτέρης Κουτούφαρης
Uno (Ένας): Βασίλης Λουκάς

Η «Αυλή»

Σε έναν κόσμο γεμάτο σκουπίδια, ο ακίνητος Pepe και ο αεικίνητος Thano, αλληλοεξαρτώνται και συμπληρώνονται, μονοιάζουν και χωρίζουν, συγκρούονται και ενώνονται προσπαθώντας να περάσουν την «ώρα» τους και να αδειάσουν το σάκο του Thano με τα «απαραίτητα». Κάθε τόσο, η φιγούρα του Uno πετάγεται για να φέρει νέα από τους «άλλους», να αφηγηθεί απίστευτες ιστορίες και να εκλιπαρήσει για λίγο ψωμί.

Τίποτα δεν πτοεί τους πρωταγωνιστές να συνεχίσουν να ζουν, να αναπνέουν, να ελπίζουν. Ακόμα κι όταν οι Κυριακές έχουν χαθεί, η βροχή έχει σταματήσει, το νερό μετριέται σε σταγόνες, το φαγητό έχει περίεργο χρώμα και οι μέρες ειρήνης είναι δυσεύρετο είδος. Πρέπει να αντέξουν μέχρι το τέλος.

Οι ΕΞΩ και οι ΜΕΣΑ στην «Αυλή»

Οι ήρωες του Scimone ζουν ΕΞΩ από την «αυλή». Όπως και εκατομμύρια άνθρωποι στις παρυφές (αλλά και στην καρδιά ακόμα) των μεγάλων μητροπόλεων. Αμέτρητα ανθρώπινα όντα γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν χωρίς πρόσβαση σε όλα εκείνα που εμείς οι «άλλοι» θεωρούμε απαραίτητα.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε και να γράφουμε ατέλειωτες ώρες για την δυστυχία, την ανέχεια, την ανημποριά μιας ύπαρξης που ο ζωτικός της χώρος και η τροφή είναι αποκλειστικά και μόνο τα σκουπίδια. Θα μπορούσαμε επίσης πολλές ώρες να αναφερόμαστε στη συγκίνηση που μας προκαλούν τέτοιες εικόνες αλλά και στην ανικανότητά μας να δώσουμε (ως κοινωνία) μια λύση ανθρωπιάς. Όμως ο Scimone δε γράφει για τους ΕΞΩ. Γράφει για εμάς, τους ΜΕΣΑ στην «Αυλή». Στοχάζεται πάνω στις βασικές μας ανάγκες, τον τρόπο και τα μέσα που τις ικανοποιούμε.

Περιεργάζεται τις ανθρώπινες σχέσεις: τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη., τη σχέση ισχυρού και αδυνάμου, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Κριτικάρει το ιδεολογικό μας οικοδόμημα: τη θρησκεία, την πολιτική, την οικονομία, την ενημέρωση. Τέλος, αμφισβητεί την εικόνα της εξουσιαστικής αυτάρεσκης κοινωνίας μας. Της κοινωνίας των τεραστίων Εγώ, της απρόθυμης αυτοκριτικής, της εξαφάνισης της διαφορετικότητας, της καταναγκαστικής βλακείας, των πρόθυμων φιλάρεσκων χαμόγελων.

Η «αυλή», όπως και όλα τα μεγάλα έργα δε δίνει απαντήσεις. Θέτει μόνο ερωτήματα: εύστοχα, βασανιστικά και με χιούμορ. Οι ήρωες αντέχουν. Μέχρι το τέλος δεν χάνουν την ελπίδα τους ούτε την αξιοπρέπειά τους.. Όμως, ως πού μπορεί να φτάσει η εξαθλίωση; Και είναι αυτός ο λόγος που θα μας κάνει να αντιδράσουμε; Είναι ανθρώπινο προτέρημα η ικανότητα προσαρμογής σε όλο και χειρότερες καταστάσεις ή η ανικανότητά μας να εξεγερθούμε μας οχυρώνει παθητικά στην αποδοχή της πραγματικότητας; Πότε γεννιέται η ελπίδα; Και πότε πεθαίνει;

Πέρα όμως από όλους αυτούς τους προβληματισμούς, η «αυλή» είναι ένα απίστευτης ομορφιάς κείμενο. Συναρπαστικό σαν τη ζωή την ίδια. Σαν το θέατρο που γεμίζει τις ζωές μας. Ελπίζουμε μετά το τέλος της παράστασης να συμφωνήσετε μαζί μας.

Αφίσα

Μουσική